Ik wist niet precies wat ik kon verwachten toen ik aankwam. Een healing op een massagetafel, tussen de paarden? Het klonk bijna te bijzonder om waar te zijn. Maar iets in mij zei dat ik moest gaan. Misschien was het hoop. Misschien wanhoop. Of gewoon een diep verlangen om mezelf eindelijk eens echt te voelen.

De plek was stil, omringd door weilanden en zachte hoeven op zand. Geen klinische ruimte, geen tl-licht. Alleen ik, de tafel, en de paarden die vrij rondom mochten bewegen. En zij – de vrouw die deze sessie begeleidde – keek me aan op een manier die ik niet gewend was: zonder oordeel, zonder haast, zonder masker.

Toen ik ging liggen voelde ik spanning. Niet alleen in mijn schouders of rug, maar dieper. Het soort spanning dat je jarenlang met je meedraagt zonder het te merken, tot iemand het voorzichtig aanraakt. En dat gebeurde.

Zonder woorden raakten de paarden iets in mij aan dat ik zelf amper kon benoemen. Eén van hen kwam dichtbij, stond stil bij mijn hoofd. Een ander legde zijn neus zachtjes tegen mijn hand. Ik voelde de trilling van hun adem, hun aanwezigheid. Zo puur, zo eerlijk. Ze vroegen niks van mij. Ze zagen me. Niet zoals mensen dat soms “zien” – door hun eigen filters van verwachtingen of oordelen – maar echt. Alsof ze rechtstreeks naar mijn ziel keken.

Ik begon te huilen. Zacht, en toen harder. Niet van verdriet alleen, maar van opluchting. Alsof iets in mij eindelijk losgelaten mocht worden. Alsof ik, misschien voor het eerst in mijn leven, mocht bestaan zonder me te verstoppen. Er was geen masker nodig hier. Geen verhaal. Alleen zijn.

Na afloop kon ik nauwelijks praten. De stilte was te kostbaar. Mijn hele systeem leek te herschikken, op een dieper niveau dan woorden konden reiken.

Sinds die dag is er iets veranderd. Niet plotseling, niet magisch opgelost, maar verschoven. Ik weet nu hoe het voelt om écht gezien te worden – door een ander wezen, en daardoor ook een beetje door mezelf. En dat moment, daar op de massagetafel tussen de paarden, draag ik nu als een anker in me. Iets waar ik telkens weer naar terug kan keren als ik mezelf kwijtraak.